Ey Hayyam Ne Güzel Diyorsun!


Topu Topu...

Yüreğine keder ağacını diktin mi, bittin
Boyuna güler yüzlü kitaplar oku
Çek şarabı, içinden ne gelirse onu yap
Yeryüzünde kaç gün kalacağız, topu topu..

Ömer HAYYAM

Ucuz İnsan Modeli


“Bir kadın yüzünü, saçını, vücudunu istediği renge boyayabilir. Boyayıp maskeleyemediği tek şey ruhudur! Ruhu çirkinse hep öyle kalır! Çirkinleri aramıza sokanların da ruhunda bir çirkinlik olmalı!” Burcu Tüzün

Hay eline, kalemine sağlık Burcucum ya. Ne güzel yazmışsın öyle. Şu aralar insan davranışlarını irdeler oldum. Tanıdığım tanımadığım bir sürü insan ruhunu kaybetmiş durumda. Sanki korku filminde yaşıyormuşum gibi hissediyorum hayatımı. Şaşkın tavuklar gibi bu insanlardan kaçıyorum. Bazen Kemal Sunal'ın Şaban karakterini oynayım diyorum. Anlamamış gibi bakıyorum, ama gerçekten şaban oluyorum, anlamıyorum. İnsanlar ne zamandan beri birilerinin üzerinde hak iddia eder oldu ve hadlerini aştılar? Yahu ben bu dünyada yaşamıyormuşum. Pembe gözlüklerim kahverengiye döndü. Sarımtrak görmeye başladım her şeyi. Deneme yanılma yarışına girmişiz de oynar olmuşuz birbirimizle.

Bazı kadınlar var ki, kafasına bir şeyi koydu mu o yolda "her yol mübahtır" mantığıyla hareket ederek kendi ahlak kurallarıyla sonuca ulaşabiliyorlar. Takdir edilesi tek yanları sanırım başarıya ulaşabilmeleri, neleri kaybederek -tabii bize göre- bilemeyiz. Ama şu Binbir Gece dizisindeki Şehrazat'ı çocuğu için yapmış oluğu fedakarlık kurgusunu bu konunun dışında bırakıyorum.

Bazı erkekler var ki, kafasına bir şey koydu mu, olursa olur, olmasa da olur mantığıyla, tamamen cesaretsiz kalarak ya da korkarak sonuca ulaşabiliyor ya da ulaşamıyorlar. Bu kararsızlıklarını da ayriyeten takdir ediyorum (!).

Bunlar gerçekten çirkin hareketler ve bu tür insanlara "ucuz insan" yakıştırması yapıyorum.

Bugün otobüste yanıma akli dengesi bozuk, eli ayağı tutmaz biri oturdu. Allah'ım inşallah konuşmaz benimle, laf atmaz bana diyerek yüzümü cama yapıştırdım. Kulaklığımda kimbilir hangi müzik çalarken adamın beni süzdüğünü farkettim. Bir bana bakıyor, bir elimdeki ipod'a, bir bana bakıyor bir ipod'a. Tam işte soru geliyor derken, "sana bir şey göstercem bana yardım eder misin?" diye bir ses beynime işledi. Otobüs yankılanıyor. Aklimdan hızla fikir bulutları uçuşmaya başladı. Bana ne gösterebilirdi ki bu adam????? Şoförün eli dreksiyonda arkaya dönmüş bize bakıyor. Tüm otobüs dikkat kesildi. Ben yardım isteyen gözlerle bir çevreye, bir adama bakıyorum. Nihayet ceketinin cebinden bir telefon çıkardı Samsung modeli. Yanında kulaklık takılı. "Sana bir şey soracağım?" dedi. "Sor amca" dedim. Hala anlayamadığım bir soru sordu. Mp diyor, ekran diyor, tuş diyor, anlamıyorum. Elime tutuşturdu telefonu. Sonra benim sorularım başladı. Amca müzik mi dinleyeceksin, amca telefon numaralarını mı arıyorsun birilerinin, amca mp3 mü soruyorsun dedim. Sonra kendi kendime güldüm. Adam mp3'ten ne anlasın. "Amca ben anlamadım sen başka birine sor" dedim artık. Durdu, durdu "arkadan birileri bilir mi?" dedi. Demeye kalmadan iki kızın arasından telefonu uzatarak "Size bir şey soracağım?" dedi. Kızlar çığlık çığlığa. Densizin biri avazı çıktığı kadar yanımdaki adamcağıza bağırmaya başladı. "hacıı, insanlar senin telefonunu bilmek zorunda mı, git telefoncuya göster, ne halt ediyorsan et ama bizi rahatsız etmeeee". Çıkıştım adama, yahu adam zaten kendine bakamaz halde, biri çıkıp da sorununu giderse zor mu? Belli ki sıkıntılı bir durumu var. Kötü bir şey yapmıyor ki. İnsanlık ölmüş dedim. Sonra kendimden utandım, adam yanıma oturur oturmaz adama deli damgasını yapıştırmıştım. Oysaki otobüsteki akıllı delilerden değildi. Saf deliydi sadece. Fikir Atölyesinden, Faili Meçhul Bir Kıyak amblemi geldi gözüme. Telefonu çıkartıp veremeyeceğime ve yok olamayacağıma göre, faili bilinen bir kıyak yapayım dedim ve adamın telefonundaki tüm fonksiyonalrı düzelttim. Otobüsten indirdim ve yoluma devam ettim. Ucuz, dedikoduya hasret, benliklerini tüketmiş insanları geride bıraktım. İndiğimde düşündüm ki, keşke böyle insanları bir otobüs geride bırakabilseydim.

Tehlikeli kadın ve erkeklerden korkar oldum. Böyle hin insaların yaşamımda yeri yok.

Bir Şiir Daha...


yalnız kalmaktan daha kötü
şeyler de vardır hayatta
ama genellikle
bir ömür alır bunun
farkına varmak
o zaman da
çok geçtir
ve çok geçten
daha kötü
bir şey yoktur
hayatta.

Charles BUKOWSKI

Sorumluluk Sahibi Olmak

Sorumluluk nedir? Verilen bir görevi yerine getirmek, güveni boşa çıkarmamak, bir işi zamanında halletmek bla bla... İnsanın karakterini belirler sorumluluk. Sorumsuz olan kişi, başkaları tarafından yönetilmeye, tabiri caizse hav hav olmaya mahkumdur. Böylelerini yönetmek gerçekten kolay. Fikirleri olmadığından gel deyince gelir, git deyince giderler. Kendi başlarına isyana kalkıştıklarında gidebilecekleri yerler yine onları gütmeye hazırlanan insanların yanlarıdır. Sorumluluk sahibi olan insanı seviyorum. Bir şeyi sahiplenmek, -bu bir görevse- onu başarmak kadar güzel bir duygu yok. Akabinde gördüğün takdir de cabası. Ama ne yazık ki, insanlar sorumluluklarını unutmaya başladılar. Haksız kazanç, adam öldürmek, kalp kırmak, eşini aldatmak, sözünde durmamak bla bla... Bunların hala nasıl nefes aldıklarına inanamıyorum. Az önce izlediğim filmden esinlenerek toplu katliam yapasım geliyor ama nerede kaldı benim içimdeki insan sevgisinden doğan sorumluluğa değil mi?

Şu sıra insan davranışlarından çok yakınır oldum. Haddini bilmez insanlar, sorumsuz insanlar... Bakalım başka kimler çıkacak. Daha fazla tahammül sınırlarımı zorlayacak insan çeşidi çıkmazsa karşıma memnun olacağım.

Haddini Bilmek!

Özgürlük tartışılır bir kavramdır. Bağlı, bağımlı olmama, engel tanımayan, sınırları olmayan sözlük anlamıyla. Kimine göre özgürlük, başkasının alanına müdahale etmediğin sürece var, kimine göre; huzurlu ve mutlu olduğun kadar var, kimine göre de kafesinde bile öğretileriyle "ben özgürüm" diyenler var. Bunları çoğaltmak mümkün. Herkesin kendine göre bir özgürlük tanımı var. Saydığım tüm özgürlük terimlerine katılıyorum. Özgürlük bana huzuru ve mutluluğu getiriyor gerçekten. Ama özgürlüğümü başkasının özgürlüğünü kısıtlamadığım sürece yaşarım ki, fikrimi savunabileyim. Bir de özgürlüğü sadece kafesindekilerle olduğunu düşünenler var ki, onlara da inanıyorum: bir kuşu hayatı boyunca kafesinde tutarsanız kapağı açtığında çıkmak istemeyecektir. Dünyası o kadar olacaktır çünkü. Uçabildiğinin bile farkında olmadığı, hayatının yalnızca suluğundan su içmek, ve yemliğinden yem yemek olduğunu, kimi zaman yanına konulan dişi/erkek kuşla çiftleşmek, yumurtanın üzerine yatmak ya da yumurtaya bakmak olduğunu bilecektir hayatı boyunca. Bu da onun özgürlüğüdür. Bunu yazdığımda aklıma Esaretin Bedeli isimli Stephen King'in romanından uyarlanmış harika film geldi.İsmini hatırlamadığım yaşlı adamı 50 sene sonra hapishaneden çıkardıklarında köhne bir otel odasına yerleştirip, geçici olarak markette poşetleme işini yaptırıyorlar. Yıllardır alıştığı yuvasından uçan kuş, uçmayı öğrenmeye çalışıyor. Ancak uçabildiği tek yer odasındaki tavana astığı ip. Hazin bir son.

Tüm bu anlattıklarıma binaen bakıyorum da çevreme, insanın kendi özgürlüğü adına yaptıkları ne yazık ki bazı insanların özgürlüğünü kısıtlayıcı, kısıtlayıcılığı yetmiyormuş gibi karşı tarafın yüzünü kızartan cinsten. Bu tür insanlara bağırmak istiyorum bazen:
Bre zavallı insan, az mı derdin var ki kendine yeni dertler uyduruyorsun. Az mı kötü haldesin ki, bir de kendi kendini kötülemeye özeniyorsun. Ne diye yeni çirkinlikler yaratmaya çalışıyorsun? İçinde ve dışında zaten o kadar çirkinlikler var ki! O kadar rahat mısın ki rahatının yarısı sana batıyor? Tabiatın seni zorladığı bütün faydalı işleri gördün, bitirdin işsiz güçsüz kaldında mı başka işler çıkarıyorsun kendine? Sen tut, tabiatın şaşmaz, hiç bir yerde değişmez kanunlarını hor gör, sonra o senin yaptığın, bir taraflı acayip, münasebetsiz kanunlara uymaya çabala. Üstelik bu kanunlar ne kadar kendine mahsus, dayanıksız, hakikate aykırı olursa gayretlerin de o ölçüde artıyor senin. Mahalle papazının sana emrettiği gündelik işlere sıkı sıkıya bağlanırsın, Allah'ın tabiatın emirleri umurunda değildir. Bak bir düşün bunlar üzerine: bütün hayatın böyle geçip gidiyor. (Montaigne-Aşk Üstüne isimli denemesinin bir paragrafı.)

Umarın insanlar kimsenin işine burnunu sokmamayı öğrenir, edeplice kendi hayatlarını yaşarlar. Haddini bilmek böyle bir şeydir.

Related Posts with Thumbnails

Ben Şahsen Kendim

İsyanlarım, sevinçlerim ve hiç büyümemiş halimle Ben Şahsen Kendim